Voice over (tekst en regie) en dramaturgie: Katja Schoondergang.                                                           

Ik had de pest aan Beverwijk, het was er altijd somber, zelfs als de zon scheen.
School was vreselijk, dat vond jij toch ook, Harry?
Jij werd gepest omdat je te slim was, en ik, ik omdat ik Roy was.

 Gelukkig hadden we elkaar. En jij had de kerk en de sterren.
Ik geloofde ook wel, maar jij geloofde pas echt.

Ik moest in dienst, jij kreeg uitstel.
Dienst was veel erger dan school, ik werd met slangen bespoten.
Er was maar één uitweg: hongerstaking.
Het werkte, ik kreeg uitstel.
Onderweg naar huis strandde ik in de sleep inn van Amsterdam,
met zwevers, alcoholisten en junkies.

Het was te gek. Eindelijk had ik mijn gelijkgestemden gevonden.
Deze mensen begrepen me,
met hen voerde ik hetzelfde soort gesprekken als met jou. 

In India filmde ik de onaanraakbaren.
In Nederland heb je die ook,
ik wilde dat Nederland hen zag en naar ze luisterde.
Ik ging ze volgen met mijn filmcamera.

Het was alsof ik jou hoorde praten, Harry,
jij geloofde ook dat elk mens in wezen goed was.
Ik heb daar op de Keileweg vaak aan je gedacht, Harry.
Ik deed alsof ik nergens bang voor was, maar het was allemaal bluf.
‘Waar ben ik mee bezig, Harry?’ vroeg ik dan.

’s Nachts filmde ik, slapen deed ik niet, de alcohol hield me op de been.
Elke keer als de meiden een shot namen, sloeg ik whisky achterover.
Natuurlijk kon dit niet lang goed gaan, maar dat het zo fout zou gaan…

Ik herinner me helemaal niets van die bewuste nacht.
Het enige dat ik me herinner is de tunnel waarin ik terechtkwam.
Het was de tunnel waar mensen met bijna dood ervaringen het altijd over hebben.
Aan het einde was het licht, het was zo mooi, Harry, dat vond jij toch ook?

De artsen konden uit de drie scheuren in mijn schedel afleiden
dat ik drie klappen op mijn kop had gekregen.
Van wie, blijft tot op de dag van vandaag een raadsel.
Toen ik bijkwam, zaten mijn twee zussen aan mijn bed.

Klopt, Harry, mijn leven zou heel anders zijn geweest zonder jou.
Ik trek je in gedachte een astronautenpak aan
en laat je door de ruimte zweven.
Als er een hemel is, dan is die toch ergens daar?
Mam weet dat er een hemel is, ze twijfelt er niet aan.
Ze heeft er zelfs mot met de buurman over gehad.

Ik moet haar in één ding gelijk geven, Harry:
dat vreselijke portret van jou komt het beste tot zijn recht op zolder,
ver uit het zicht.

Je leeft voort in mijn gedachten.

Bevalt het daar?

Heb je Jupiter nog gezien?